Pewnego słonecznego lipcowego poranka, w zwykłą środę, siadam na miejscu kierowcy w samochodzie i kieruję się na południe. Wjeżdżam na autostradę, mapa na siedzeniu pasażera niczym starożytna runa sprzed GPS-u i patrzę, jak billboardy stają się nieznane i znikają. Wielkopowierzchniowe sklepy i centra handlowe zamieniają się w metalowe silosy, rafinerie ropy naftowej i pola pszenicy i tak zaczynam mój kobiecy wyjazd.
Zastanawiam się, czy taki mały akt wolności będzie niezgłębiony dla przyszłych pokoleń, które nigdy nie udawały się na wyjazdy dla kobiet. Wiesz, kiedy roboty przejęły kontrolę i nikt już nie jeździ, a my wszyscy po prostu podłączamy się do chmury immersyjnej rzeczywistości lub coś w tym rodzaju. Zastanawiam się, czy takie wyjazdy dla kobiet będą brzmiały tak nieprawdopodobnie staro, jak wozy pionierów, kiedy dorastałem w latach 80., przeglądając stare westerny na kanapie z rękawem krakersów na kolanach. Dawno temu, mała dziewczynko, była taka rzecz zwana wycieczką samochodową i odważni Polacy zabrali się na autostrady międzystanowe w maszynie wypełnionej benzyną i trafnymi domysłami – nie dlatego, że musieli, ale dlatego, że mogli i chcieli udać się na wyjazdy dla kobiet – nawet w pojedynkę.